Groot verdriet

liggen soms zo dicht bijeen, deze maand weinig gefreubeld, heb zeer veel tijd in het ziekenhuis doorgebracht. Heb helaas mijn mama moeten afgeven op 10 juni 2011; het was een zeer emotionele
tijd voor mij, daar ik alles van zeer dichtbij heb meegemaakt. Ze heeft 3 jaar bij ons gewoond, ons moe had parkinson en kon zichzelf niet meer behelpen, ik ben zeer blij dat ik haar nog al die tijd heb kunnen helpen en dat we zo dicht bij elkaar stonden, het is een zeer groot gemis en ik voel me soms nogal verloren. De verpleegster, de kinesist, de dokter, ze kwamen hier allemaal aan huis en nu valt dit alles weg en is het zooo stil in huis. Ze wist het, ze had het mij al meerdere keren gezegd dat ze ging sterven,ze zei zelf aan de dokter dat het niet meer ging, ze wilde niet volledig bedleggerig worden, dat was haar grootste nachtmerrie. Ze moest naar het ziekenhuis om te kijken of er nog iets kon gedaan worden met de medicatie; toen ze daar 2 dagen was heeft ze een hart- en ademhalingsstilstand gehad, ze hebben haar gereanimeerd, ze heeft toen een week op intensieve gelegen, aan de machine.
Toen ze weer bijkwam kon ze niets meer, ze kon enkel haar ogen bewegen en haar linkerhand een klein beetje. De neuroloog zei dat het best was om enkel nog pijnstilling en vocht te geven, ik ben verschrikkelijk boos geweest op die man, hij wist wat ze wou, ze had het hem gezegd en toch doen ze dan een reanimatie. Ze heeft dan nog 2 weken zo gelegen, ze sliep veel, en kon steeds minder praten, ze had ook nog een longonsteking erbij gekregen en ze had de kracht niet meer om het slijm zelf op te hoesten, dat werd dan weggezogen. Haar ogen spraken en ze vroeg mij: laat me gaan.
Ik vond het verschrikkelijk dat ik haar niet kon helpen, de dokter en de verpleegsters zeiden wel, ze heeft geen pijn, ze krijgt veel pijnstillers, ze beseft het niet meer, maar ik denk daar anders over, haar ogen spraken boekdelen, je voelt je zo machteloos dan, je kan niets doen. Het was een zeer harde tijd voor mij en nu ze toch gegaan is, nu mis ik haar, maar toch blijft ze bij mij, ik vertel haar alles.
Ben blij dat ik het eens van mij af heb geschreven. Een mens kan soms wat meemaken